Jedynak w przedszkolu

Stereotypy:
Stereotyp jedynaka, zresztą jak wszystkie stereotypy jest bardzo niesprawiedliwy i krzywdzący. Środowisko odbiera zazwyczaj jedynaka jako rozpieszczonego egoistę, ludzie wierzą, że rodzice wyręczają go we wszystkim i spełniają każde jego marzenie, że dziecko to, a później dorosły żyje w przeświadczeniu, że jest najpiękniejszy, najmądrzejszy i wszystko się mu należy, no i najważniejsze - nie poznał zasad funkcjonowania w grupie, jest „niesocjalizowany”.
W społeczeństwie powstały również mity co do dzieci z rodzin wielodzietnych – mowa jest o zaniedbaniu, niskim poziomie intelektualnym rodziców, braku odpowiedzialności; mocno ugruntowane jest przekonanie, że rodzina wielodzietna musi być patologiczna.

Rzeczywistość:
Różne badania pokazują, że wbrew stereotypom jedynacy wcale nie różnią się od osób posiadających rodzeństwo. Sam fakt posiadania lub nie posiadania rodzeństwa, o niczym nie przesądza. Ważne jest w jaki sposób oraz w jakich warunkach wychowywane jest dziecko.



Przedszkole:
Bardzo trudno jest rozpoznać w grupie maluchów czy dane dziecko jest jedynakiem, czy też ma w domu rodzeństwo. Czasem jest to możliwe dopiero po dłuższej, bardziej wnikliwej rozmowie i obserwacji lub w wielu przypadkach jest to wręcz niemożliwe. Najmłodsze dzieci podczas swoich pierwszych dni w przedszkolu zachowują się bardzo podobnie.
1. Trudny okres adaptacyjny:
Nowe doświadczenie, jakim jest pójście do przedszkola - brak mamy w pobliżu, nowe otoczenie - dla każdego dziecka jest bardzo stresujące i wzbudza wielkie emocje. Każdy maluch inaczej radzi sobie z nową sytuacją. Warto zauważyć, że jedynacy wkraczają do grupy rówieśniczej z innymi doświadczeniami niż ich koledzy z rodzin wielodzietnych – ma to duży wpływ na ich zdolności adaptacyjne. Dla dzieci, które dotąd przebywały głównie w towarzystwie osób dorosłych, wejście w liczną grupę rówieśniczą to skok na głęboką wodę, do którego bardzo często nie są odpowiednio przygotowane.
2. Przygotowania:
Jeśli tylko jest to możliwe to należy przyzwyczajać jedynaka do towarzystwa innych dzieci – pomoże mu to w późniejszym życiu – rozwiązaniem jest pobyt dziecka w żłobku, w przedszkolu, ale można również zapraszać inne dzieci do domu lub też wpadać z wizytą do innych rodzin posiadających małe dzieci, przydatne są też zabawy na podwórku.
3. Wychowanie:
Kluczem do prawidłowego wychowania jedynaka jest pozwolenie mu na samodzielność. Trzeba zaufać dziecku i umożliwić mu zdobywanie doświadczeń, nawet tych przykrych, tak by mogło nauczyć się konsekwencji i odpowiedzialności. Ważnym elementem edukacji malca jest nauka praw i obowiązków. Nie wolno też popełniać pewnych, zazwyczaj niezamierzonych błędów:
Nie pozwalaj dziecku na wszystko. Dobrze jest umieć ustalić granice miedzy tym co wolno, a tym co kategorycznie zakazane.
Często bywa, że rodzice z uwagi, na to że dziecko spędza z nimi wiele czasu staje się powiernikiem codziennych problemów dorosłych, staje się „małym dorosłym” – jest to bardzo poważny błąd, nie wolno zabierać dziecku dzieciństwa, nie wolno obciążać go problemami, które jeszcze go nie dotyczą.
Nie wolno ograniczać kontaktów z rówieśnikami, gdyż może to doprowadzić do zaburzeń rozwoju społeczno – emocjonalnego.
Czasem rodzice podświadomie oczekują, że dziecko spełni ich marzenia, a przecież sami nie chcielibyśmy by ktoś za nas planował życie, każdy człowiek ma swoje marzenia, nie niszczmy ich, dajmy dziecku możliwość aby je zrealizowało.
Nie wolno wyprzedzać, wyręczać dziecka na każdym kroku, gdyż zaprzepaści to szansę na popełnianie własnych bledów, a to dzięki nim dziecko wykształca własną tożsamość i osobowość.
Rozmowa z dzieckiem to podstawa – nawet trzylatek w swoim krótkim życiu może mieć poważne troski i problemy, rozmawiajmy z dziećmi, słuchajmy ich, otwórzmy się na ich świat, nie wolno dopuścić by dziecko ukrywało swoje uczucia, było smutne i czuło się opuszczone.
Nie stawiajmy dziecku poprzeczki zbyt wysoko, nie oczekujmy od malca rzeczy, które są poza jego możliwościami, doceniajmy nasze dzieci i chwalmy je nawet za najmniejsze osiągnięcie.